CriticaLink | อริสโตเติล: Poetics | ภาพรวม เช่นเดียวกับเอกสารสำคัญหลายๆ ฉบับในประวัติศาสตร์ปรัชญาและทฤษฎีวรรณกรรม กวีนิพนธ์ของอริสโตเติลที่แต่ง ประมาณ 330 ปีก่อนคริสตกาล มักจะถูกเก็บรักษาไว้ในรูปแบบของบันทึกการบรรยายของนักเรียน
ในศตวรรษไหนที่อริสโตเติลเขียนบทกวี
เขียนขึ้นในศตวรรษที่ 4 ก่อนคริสตกาล กวีนิพนธ์ของอริสโตเติลอาจเป็นงานชิ้นแรกสุดของทฤษฎีการละครที่ยังหลงเหลืออยู่
ทำไมอริสโตเติลเขียนบทกวี
อริสโตเติล เสนอให้ศึกษากวีนิพนธ์โดยวิเคราะห์ส่วนประกอบต่างๆ แล้วสรุปข้อสรุปทั่วไป ส่วนของกวีนิพนธ์ที่ยังมีชีวิตอยู่กล่าวถึงโศกนาฏกรรมและกวีนิพนธ์มหากาพย์เป็นหลัก เรารู้ว่าอริสโตเติลยังเขียนบทความเรื่องตลกที่หายไปด้วย
จุดสนใจของกวีนิพนธ์ของอริสโตเติลคืออะไร
ในสมัยโบราณ ข้อความต้นฉบับของบทกวีถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน โดยแต่ละ "หนังสือ" เขียนบนกระดาษปาปิรัสแยกกัน เฉพาะส่วนแรก – ที่เน้นไปที่ โศกนาฏกรรมและมหากาพย์ (เป็นศิลปะกึ่งละคร ตามคำจำกัดความใน Ch 23) – รอดมาได้ ส่วนที่สองที่หายไปกล่าวถึงเรื่องตลก
ใครแต่งบทกวี
บางทีจงใจ โดย Aristotle's Poetics. อริสโตเติลปกป้องอำนาจชำระล้างของโศกนาฏกรรมและในความขัดแย้งโดยตรงกับเพลโต ทำให้ความกำกวมทางศีลธรรมเป็นแก่นแท้ของโศกนาฏกรรม วีรบุรุษโศกนาฏกรรมต้องไม่ใช่ทั้งคนร้ายและคนมีคุณธรรม แต่เป็น “ตัวละคร”ระหว่างสุดขั้วทั้งสองนี้ …ผู้ชายที่ไม่โดดเด่น…